Historia Szpitala

10. Wojskowy Szpital Kliniczny z Polikliniką SP ZOZ funkcjonuje w Bydgoszczy już ponad 35 lat. W tym czasie stał się istotnym ogniwem służby zdrowia, zarówno na terenie Bydgoszczy, województwa kujawsko-pomorskiego, jak i całego kraju.

Inicjatywa budowy w Bydgoszczy Szpitala Wojskowego zrodziła się w latach pięćdziesiątych z potrzeby przybliżenia pomocy specjalistycznej wojskowym i ich rodzinom. Bydgoszcz była już wtedy siedzibą dowództwa okręgu wojskowego. W 1945 r. przeniesiony został z Lublina Szpital Ewakuacyjny na bazie, którego utworzono Szpital Garnizonowy. Istniał on do końca 1947 r. ulegając stopniowej likwidacji na korzyść mającego powstać Szpitala Wojskowego. Powstanie w tamtym czasie owego Szpitala nie doszło do skutku, zapadła decyzja o utworzeniu Okręgowej Przychodni Lekarskiej POW, która początkowo mieściła się przy Al. 1 Maja, a następnie została przeniesiona do drewnianego baraku przy ul. Dwernickiego. Podczas otwarcia Okręgowej Przychodni Lekarskiej POW planowano, że będzie ona wchodzić w skład przyszłego Szpitala. Koncepcja budowy Szpitala została podjęta przez Oddział Służby Zdrowia i uzyskała akceptację zarówno Kwatermistrza Pomorskiego Okręgu Wojskowego, jak i władz Ministerstwa Obrony Narodowej. Założenia techniczno-ekonomiczne zatwierdził Szef Służby Zakwaterowania i Budownictwa MON w 1974 r.

W tym samym roku rozpisano konkurs na projekt, którego zwycięzcą zostało Wojskowe Biuro Projektów Budowlanych w Gdyni. Projekt ostateczny został ukończony w 1974 r. pod kierownictwem mgr. inż. Henryka Osmulskiego z głównym projektantem mgr. inż. Wojciechem Millerem. Inwestorem od początku do końca był Wojskowy Rejonowy Zarząd Kwaterunkowo-Budowlany w Bydgoszczy. Program organizacyjno-użytkowy, jak na owe czasy nowoczesny, w miarę wydłużania się realizacji wymagał stałego wprowadzania nowych rozwiązań zgodnie z postępem techniki i wiedzy lekarskiej. Praktycznie do końca budowy rodziły się nowe pomysły ulepszenia, a nawet zmiany strukturalne. 

W trakcie budowy zostało określone, że Szpital ma otrzymać status zakładu klinicznego, co przyniosło nowe specjalistyczne wymogi.

W strukturze łóżkowej wprowadzono w tej samej kubaturze oddziały kardiologii, neurochirurgii, urologii oraz pracownię izotopową. Główny wykonawca Przedsiębiorstwo Budowy Obiektów Użyteczności Publicznej „Budpol” z Bydgoszczy rozpoczął realizację inwestycji w styczniu 1976 r. pod kierownictwem inż. Eugeniusza Borowika. W 1976 r. rozkazem Ministra Obrony Narodowej została powołana grupa organizacyjna w skład, której wchodzili: płk dr n. med. Zbigniew Żurowski jako komendant Szpitala w budowie oraz inżynierowie: ppłk Bogdan Król i mjr Edward Gajdek. Zespół ten jako zalążek przyszłego użytkownika koordynował¸ przede wszystkim współpracę z wykonawcami, inwestorem i projektantem. Dowódca Pomorskiego Okręgu Wojskowego gen. dyw. Wojciech Barański skierował grupę żołnierzy do pomocy przy realizacji budowy szpitala. Przepracowali 60 tys. roboczogodzin oraz wykonali prace transportowe w wymiarze 200 tys. tonokilometrów. Niezależnie od tego odbywały się liczne czyny społeczne, w których kadra i ich rodziny wykonali wiele zadań w zakresie pracochłonnych i kłopotliwych prac fizycznych. 

W dniu 8 listopada 1984 r. rozkazem Ministra Obrony Narodowej została powołana Komenda Szpitala. Na Komendanta Szpitala został wyznaczony płk dr med. Henryk Woźniak. W komendzie rozpoczęli służby: zastępca komendanta ds. lecznictwa klinicznego ppłk dr n. med. Roman Anusiewicz, zastępca komendanta ds. lecznictwa otwartego ppłk lek. Bohdan Gajda, kwatermistrz – ppłk dypl. Edward Filipiak. Szefem zaopatrzenia medycznego został ppłk dr farm. Zygmunt Kiedrowski, a naczelną pielęgniarką pani mgr Krystyna Kujawa.

Wielkim przyjacielem Szpitala, który niejednokrotnie pomógł w zdobyciu rzeczy niemożliwych, w zakupach sprzętu, sprowadzeniu kadry specjalistycznej był gen. dyw. Zbigniew Blechman, ówczesny dowódca pomorskiego Okręgu Wojskowego

Zaczął się gorący okres rozruchu technologicznego i odbioru poszczególnych elementów obiektu, aparatury, sprzętu i urządzania oddziałów. W wyniku intensywnej pracy całego personelu szpitalnego rozpoczęło się meldowanie o gotowości do pracy poszczególnych oddziałów klinicznych. W dniu 24 lipca 1985 r. jako pierwsza zameldowała o całkowitym zagospodarowaniu i gotowości do przyjęcia chorych Klinika Chirurgiczna. Symbolicznego przecięcia wstęgi dokonał Główny Specjalista POW ds. chirurgicznych – płk dr n. med. Stanisław Skalski. Dnia 1 sierpnia 1985 r. otwarto Zakład Analityki Lekarskiej, 7 sierpnia 1985 r. – Kliniczny Oddział Neurologii, 13 sierpnia 1985 r. – Kliniczny Oddział Dermatologii, 14 sierpnia 1985 r. Klinikę Chorób Wewnętrznych, 23 sierpnia 1985 r. – Klinikę Chirurgii Urazowej i Ortopedii, 28 sierpnia 1985 r. – Klinikę Ginekologiczno – Położniczą, 3 września 1985 r. – Zakład Patomorfologii i Zintegrowany Blok Operacyjny, jak również Kliniczny Oddział Neurochirurgii, 4 września 1985 r. – Oddział Anestezjologii i Intensywnej Opieki Medycznej, 5 września 1985 r. – Aptekę Szpitalną, 10 września 1985 r. – Kliniczny Oddział Urologii oraz Kliniczny Oddział Otolaryngologii, 11 września 1985 r. – Izbę Przyjęć i Pomocy Doraźnej, 12 września 1985 r. – Zakład Rehabilitacji i Stację Krwiodawstwa, 13 września 1985 r. – Kliniczny Oddział Okulistyki, 14 września 1985 r. – Kliniczny Oddział Chorób Dzieci, 24 września 1985 r. – Centralną Sterylizację. Uroczystego otwarcia 10 Wojskowego Szpitala Klinicznego dokonał w dniu 4 października 1985 r. Minister Obrony Narodowej – gen. armii Florian Siwicki. Pierwszym pacjentem Szpitala był żołnierz służby zasadniczej, którego przyjęto w dniu 24 września 1985 r. do Kliniki Ortopedii i Chirurgii Urazowej Narządu Ruchu z powodu złamania obojczyka z przemieszczeniem.

W 1999 roku wprowadzone zostały zmiany systemowe w służbie zdrowia i związane z tymi zmianami zasady finansowania, początkowo przez Kasy Chorych, następnie przez Narodowy Fundusz Zdrowia. Szpital wyszedł z finansowania budżetowego i przeszedł na samodzielność finansową uzyskując miano szpitala publicznego. Od tej pory funkcjonował jako Samodzielny Publiczny Zakład Opieki Zdrowotnej otwierając się dla wszystkich pacjentów, a nie ograniczając jedynie do pacjentów resortowych. Pozostawiony na wiele lat bez wsparcia resortowego musiał, chcąc przetrwać na rynku usług medycznych, dokonać reorganizacji i wdrożenia projektów nastawionych na zapotrzebowanie rynkowe oraz możliwości pozabudżetowego finansowania. W ten sposób wyłączono z działalności położnictwo, powiększono klinikę neurochirurgii i oddział kardiologii, zmieniono lokalizację i organizację ortopedii, urologii, pediatrii, ginekologii. Poszerzono zakres działania o szpitalny oddział ratunkowy, paraplegię, rehabilitację, pulmonologię, endokrynologię, reumatologię, kardiologię interwencyjną, radiologię interwencyjną, alergologię, kardiochirurgię. W zakresie lecznictwa otwartego na bazie Polikliniki utworzono 13 gabinetów lekarzy Podstawowej Opieki Zdrowotnej, zabezpieczono w systemie kontraktowym świadczenia w zakresie poradnictwa stomatologicznego i specjalistycznego, na zaplanowanym i uzgodnionym poziomie zorganizowano system zabezpieczenia medycznego personelu i rodzin Centrum Szkolenia Sił Połączonych NATO (JFTC) w Bydgoszczy

Realizując przyjętą przed dziesięcioma laty strategię rozwoju, już w 1997 r. doposażono Szpital w pierwszy w Wojsku Polskim rezonans magnetyczny, Klinikę Neurochirurgii w ramę stereotaktyczną, Oddział Kliniczny Laryngologiczny w Videonystagmograf. W kolejnych latach stale rozwijano bazę aparaturową, zakupując niezwykle nowoczesny sprzęt taki jak: zestaw do neuronawigacji, nawigację komputerową, cyfrowe głowice RTG, angiografy, tomograf 64-rzędowy, wyposażenie w zakładzie neurofizjologii i wiele innych Wykonano kilkanaście remontów głównych i modernizacji praktycznie wszystkich klinik, oddziałów i zakładów. Taka strategia umożliwiła zastosowanie najnowocześniejszych technik diagnostyczno-leczniczych i to nie tylko na skalę Wojska Polskiego, ale także naszego kraju. Zaowocowała również wdrożeniem między innymi takich procedur jak: zabiegi termo ablacji w chorobie Parkinsona i dystonii mięśniowej, zabiegi psychoneurochirurgiczne, operacje z zastosowaniem implantów w ortopedii, neurochirurgii, okulistyce, gastrologii, radiologii, otolaryngologii, po techniki videotorakoskopii i artroskopii, które stały się wizytówką szpitala w całym kraju. Procesowi temu towarzyszyło systematyczne podnoszenie kwalifikacji przez cały personel Szpitala, czego efektem jest między innymi uzyskanie w latach 1995-2010: 6 tytułów samodzielnych pracowników naukowych, 63 stopni doktora, 229 kolejnych stopni specjalizacji przez lekarzy, pielęgniarki i pozostały personel medyczny. Wśród 241 lekarzy i lekarzy dentystów 29% posiada tytuł i stopień naukowy; 73% lekarzy posiada IIº specjalizacji bądź tytuł specjalisty; pozostali posiadają Iº specjalizacji bądź są w trakcie szkolenia specjalizacyjnego. Spośród 535 pielęgniarek i położnych 26% posiada wykształcenie wyższe kierunkowe, a 16% to pielęgniarki specjalistki. Inne ważniejsze grupy zawodowe to: 5 mgr farmacji, 25 mgr rehabilitacji i fizykoterapii, 3 mgr analityki, 12 mgr biologii, 9 mgr ratownictwa medycznego, 7 mgr psychologii oraz 521 osób pozostałego personelu dzięki którym szpital sprawnie funkcjonuje. Działalność naukowa Szpitala ułatwiła powołanie przed piętnastoma laty Rady Naukowej Szpitala, a także podjęcie działalności wydawniczej. Początkowo pod postacią Biuletynu 10 Wojskowego Szpitala Klinicznego z Polikliniką, który w 1999 roku zmieniono na czasopismo wyższej rangi tj. „Valetudinaria – Postępy Medycyny Klinicznej i Wojskowej”.

Kolejnym krokiem w rozwoju, szczególnie w zakresie myśli wojskowo-medycznej było zadanie sformowania – na bazie 10 WSzKzP SP ZOZ – Szpitala Kwatery Głównej przemianowanego później na 1 Szpital Operacji Pokojowych.

Tutaj powstał pomysł i projekt pierwszego w Wojsku Polskim Szpitala na kontenerach czterdziestostopowych  rozkładanych, który umożliwia udzielanie pomocy medycznej w warunkach pola walki nawet na tzw. III poziomie medycznym.

10. Wojskowy Szpital Kliniczny z Polikliniką SP ZOZ posiada własne lądowisko dla śmigłowców, oddział ratunkowy połączony z oddziałem anestezjologii i intensywnej terapii. Posiada najnowocześniejszy w skali kraju 10-salowy blok operacyjny oddany do użytku w 2008 r., w ramach którego funkcjonuje centralna sterylizatornia oraz oddział intensywnej terapii. Dzięki nowoczesnym rozwiązaniom technologicznym 2 sale neurochirurgiczne wyposażono w mobilny tomograf komputerowy i systemem neuronawigacji. Szpital wzbogacił się również o dwie najnowocześniejsze gammakamery w Zakładzie Medycyny Nuklearnej dzięki, którym wprowadzone zostały nowe techniki medyczne co podniosło standard wykonywanych badań.

Szpital może się pochwalić od kilku lat posiadanymi certyfikatami świadczącymi o wdrożonych w placówce działań na rzecz poprawy jakości świadczonych usług są to: System Zarządzania Jakością wg normy ISO 9001:2008, Polityka Środowiskowa zgodna z norma ISO 14001:2004 oraz Publikacja Standaryzacyjna dotycząca Zapewnienia Jakości NATO – AQAP 2110:2009. W roku 2009 10 WSzKzP spełnił wszystkie kryteria Polskiego Towarzystwa Badania Bólu i uzyskał certyfikat „Szpital bez bólu” co jest potwierdzeniem wprowadzenia najwyższych standardów uśmierzania bólu pooperacyjnego. W lutym 2010 roku Szpital przeszedł pomyślnie proces akredytacji, a wynikiem tego jest przyznany certyfikat szpitala akredytowanego nadany przez Ministra Zdrowia na podstawie rekomendacji Rady Akredytacyjnej.

W szpitalu prowadzonych jest wiele inwestycji, a dzięki dotacji m.in z Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego, dotacji celowych od organu założycielskiego oraz wkładowi własnemu udaje się je sprawnie zrealizować. Dzięki oryginalnym pomysłom oraz wyjątkowym umiejętnością oceny zachowania się rynku medycznego, a także wielu znaczącym kontaktom kadry kierowniczej 10. Wojskowy Szpital Kliniczny z Polikliniką SP ZOZ w ostatnich latach rok rocznie plasuje się w czołówce najlepszych szpitali w kraju. Potwierdza to wiele rankingów, a przede wszystkim uznanie wśród pacjentów, którzy mimo długiego oczekiwania na przyjęcie do szpitala wybierają naszą placówkę. Przed Szpitalem kolejne lata przepełnione nowymi zadaniami, a dzięki wiedzy i najnowszym nowinkom technicznym uda się je na pewno zrealizować.